Eerlijk is eerlijk. Ik vond het hebben van een hond de eerste maanden eigenlijk helemaal niet leuk. Nu ben ik sowieso al geen fan van jonge dieren. Tuurlijk zijn ze schattig, maar die onstuimigheid en dat drukke gedoe… Dus dan is het heel handig om een pup in huis te nemen. NOT.

Mijn geduld is de afgelopen maanden dan ook flink op de proef gesteld. Nu scheelt het dat ik echt een enorme dierenliefhebber ben, dus onze kleine drakenprinses is echt niets te kort gekomen tijdens haar opgroeiperiode. Maar wat heb ik af en toe moeten slikken.

Verhuisdieren

Ik geef het echt eerlijk toe. Ik heb meer dan eens op het punt gestaan om Lupa op verhuisdieren.nl te zetten. Iedereen die mijn blogs volgt weet inmiddels wel dat Lupa geen makkelijke hond is, met boerenfoxen-eigenwijsheid en het stoïcijnse van de akita. Want waar was ik aan begonnen? Ze luisterde niet, was soms fel naar andere honden toe, heeft geen will-to-please, dus leuke trucjes leren of de krant uit de brievenbus halen, ho maar.

‘Wat is er in godsnaam zo leuk aan het hebben van een hond’, heb ik mij regelmatig afgevraagd. Ik vond het alleen maar veel zorg en geregel. Het voelde soms alsof ik mijn vrijheid kwijt was. Een avond uitgebreid uit eten? Eerst oppas regelen. Lekker wandelen? Ja, maar na afloop stond ik een half uur achter mijn hond aan te jagen, want mevrouw had nog geen zin om naar huis te gaan. En toen kwam ook het jachtinstinct nog aan de oppervlakte waardoor ik echt even dacht dat ze nóóit meer los zou kunnen lopen.

Moedeloos

Ik was vaak nerveus met een ontmoeting met andere honden. Als iemand bij mij op bezoek kwam met een hond, zat ik helemaal hoog in mijn spanning. Want Lupa kon zo maar uit het niets bepalen dat zij die andere hond even hardhandig liet weten dat zij toch echt de baas was. Ik heb wat moedeloze moment gekend en wat tranen gelaten.

Het voelde als falen. Hoezo kon ik geen hond opvoeden? Waarom is het zo ingewikkeld om je hond te laten weten dat jij de baas bent en de beslissingen voor haar neemt en dat zij dat dus niet hoeft te doen? Ik heb echt momenten gehad dat ik dacht dat het beter was Lupa bij een ervaren hondenkenner te brengen, omdat ik serieus bang was dat ik haar opvoeding zou verpesten.

Hier wordt je toch spontaan verliefd op?

Vertrouwen

Maar door schade en schande wordt men wijs. Ik heb zo ontzettend veel van haar geleerd. Na ruim een jaar samen te hebben gewoond, zijn we elkaar gaan vertrouwen. Steeds een beetje meer. En we zijn er nog niet hoor. We hebben allebei nog steeds een hoop te leren. Zo zijn er nog steeds situaties waarin Lupa meent het voortouw te moeten nemen. En terugkomen wanneer ik dat wil, lukt ook nog niet altijd.

Maar inmiddels ben ik echt oprecht verliefd. Ik hou van die hond, met al haar uitdagingen, wispelturigheid en boevenstreken. En zij begint mij steeds meer te waarderen als soms te soft, maar wel heel lief baasje 😉 Lupa en ik hebben echt nog wel een roadtrip te maken samen, maar uiteindelijk bereiken wij onze eindbestemming.  En dat is een mooi paradijs. Daar ben ik inmiddels van overtuigd!