NoortMedia-blog: Help, we krijgen een pup! Toch…?

[et_pb_section admin_label=”section”][et_pb_row admin_label=”row”][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text admin_label=”Tekst” background_layout=”light” text_orientation=”left” use_border_color=”off” border_color=”#ffffff” border_style=”solid”]

Wel of geen hond. En wordt het dan een pup of een ‘tweede kanshondje’? Alleen die beslissing al. We stellen het uit. Want eigenlijk past een hond helemaal niet in ons leven. We reizen veel, hebben geen kinderen en gaan graag een avondje uit. 

Dan krijgt de reu van mijn zus een loopse teef in het vizier. Ze woont op een boerderij en de honden in de omgeving komen nog wel eens buurten. Zo ook een boerenfox-dame. Reu Pico vindt haar wel erg lekker ruiken en voor mijn zus er erg in heeft ‘zitten ze vast’, oftewel: er worden voor haar neus een paar kleine Pico’s gemaakt.

Zes hoopjes schattigheid

Begin november worden er zes pups geboren. Drie teefjes, drie reutjes en drie verschillende kleuren en tekeningen. Mijn zus besluit de kleintjes over te nemen van de eigenaar van de boerenfox en zij gaat op zoek naar een goed thuis voor de hondjes.

Met kerst zijn we bij haar thuis en daar verblijven inmiddels ook de zes pups. Oh oh, gevaarlijk voor een stel dat nadenkt over een hond. Want wat zijn ze schattig!!!!

Huisdierspecialist

Maar als huisdierspecialist – ik heb jarenlang over huisdieren geschreven voor De Telegraaf – weet ik dat een pup aanschaffen niet zo maar even iets is. We moeten hier heel goed over nadenken en ons niet laten leiden door emotie. Mijn vriend en ik gaan – zonder pup! – naar huis.

Eenmaal thuis hebben we het er dagelijks over. De voors en tegens vliegen door de lucht:

Voors:

• Als we dan toch een hond willen, is een kind van Pico wel heel leuk!
• We weten in elk geval dat het hondje uit een goed nest komt.
• Een gelegenheidsnestje is wel heel gezond. 
• Ik ben gestopt met mijn vaste baan, dus ben veel thuis aan het werk.

Maar ook:

• We zijn wel vaak weg (vakantie, dagjes uit).
• Harry is zeeman en dus een half jaar per jaar van huis; het overgrote deel zou dus op mijn schouders terecht komen.
• en hoe doen we dat met vakanties?

We komen er niet uit. We willen wel, maar verstandelijk is het misschien toch niet handig. Is dat ook niet waarom de meeste koppels het krijgen van kinderen uitstellen: het is nooit het juiste moment…?

Inmiddels zijn we al een keer of drie naar de boerderij afgereisd. Stiekem hebben we al een naam – want als we hondje nemen, nemen we een meisje (over die keuze later meer) – en we knuffelen alle teefjes uit het nest. Eentje is het grootst, bijdehandst én lijkt het meest op Pico (althans voor zover je dat kunt zeggen als ze zo klein zijn). We roepen haar voor het eerst met de naam Lupa. Van alle zes de pups, kijkt er maar eentje op… Volgens mij gaat ze met ons mee naar huis!

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]