NoortMedia-blog: Een puppy; te veel schattigheid!

[one_half_last]Daar is ze dan. Onze eerste eigen puppy. Natuurlijk zijn we gevallen voor de schattigheid van zo’n klein diertje. Maar we hebben de keuze echt goed overwogen en we zijn blij! Dan blijkt echter dat het allemaal niet zo eenvoudig is: we ontdekken al snel dat de schattigheid het consequent goed opvoeden flink in de weg kan staan!

In de vorige blog schreef ik al dat ik bewust een teefje wilde. Op het moment van het aanschaffen van een hond, leek mij dat de eerste en belangrijkste keuze:

Daar is ze dan!

Reutje of teefje

Ik heb in mijn leven twee keer reutjes met elkaar zien vechten en daar ben ik zo van geschrokken; dat wil ik dus niet! Bij het inlezen wat nu precies de verschillen zijn tussen reutjes en teefjes, ontdek ik al snel dat ook teefjes soms echte bitches kunnen zijn, maar over het algemeen vechten ze minder snel. Echter, áls ze gaan, gaan ze ook echt. Ah, dat gebeurt mij niet, denk ik positief!

Wij voeden onze hond wel even supersociaal, zelfverzekerd en speels op!

Socialiseren

Bij het eerste wandelingetje gaat het echter al fout. Ik ben zo bang dat een grote hond lelijk tegen mijn kleine moppie doet, dat ik haar bij het minste geringste op wil pakken of wil beschermen. Van bijna alle hondenbezitters krijg ik op m’n donder: zo maak je haar juist onzeker en wordt ze niet goed gesocialiseerd. “Maar wat nu als ze aangevallen wordt en verandert in een angstige bijthond”, strubbel ik tegen.

Het duurt een paar dagen voor ik vertrouwen krijg in al die grote volwassen honden en hun baasjes. Als Lupa iets eng vindt, komt ze vanzelf steun zoeken achter mijn benen en dat is prima. Nodig is het eigenlijk nooit, want ik leer al snel dat pups bij veel volwassen honden een soort ‘puppybescherming’ genieten. Jonge hondjes mogen ver gaan bij die grote lummels!

Door mijn onwetendheid en mijn overtuiging zo’n kleintje goed te moeten beschermen, leg ik dus al bijna een verkeerde basis voor mijn hond. Oef. Het opvoeden van zo’n viervoeter heeft nog best wat voeten in aarde….

Maar: de eerste hindernis is genomen. Niet wetende dat er nog vele, véle zullen volgen….

Volgende keer: Consequent zijn; “maar ze is nog zo klein…!”