Het is niet mijn gewoonte een blog te wijden aan één van mijn freelance-opdrachten. Maar dit keer kan ik eigenlijk niet anders. Mijn eerste werkdagen bij KNGF Geleidehonden zitten er op en ik ben er vol van…

KNGF Geleidehonden loopt als rode draad door mijn leven. Toen ik vroeger klein was, riep ik altijd tegen mijn moeder dat ik hondentrainster wilde worden. Mijn moeder opperde toen: waarom ga je geen honden trainen voor mensen die slecht zien? Omdat mijn vader vond dat ik ‘centen moest verdienen’ is die wens nooit uitgekomen en ben ik gaan studeren.

Dat is niet erg, want uiteindelijk heb ik mijn twee passies aardig kunnen combineren. Schrijven over dieren. Vandaar dat ik in mijn tijd bij De Telegraaf al vaak over de vloer kwam bij KNGF Geleidehonden. Ik haalde daar heerlijke verhalen vandaan. Interviews met puppypleeggezinnen of meelopen met een instructeur.

Communicatie

En nu mag ik plaatsnemen aan de andere kant. Ik mag de communicatieafdeling van KNGF Geleidehonden ondersteunen. Ik zit midden in een organisatie waar de honden als prinsen en prinsessen behandeld worden. En waar je letterlijk struikelt over de eigen honden van medewerkers op kantoor. Overal natte neuzen om je heen! Kun jij je een leukere werkomgeving voorstellen?

Mijn eerste twee dagen zitten er op. Natuurlijk is er vooral veel informatie over mij uitgestort, maar ik kon ook al even nuttig aan de slag. De stichting heeft trainingstoestellen gesponsord gekregen en deze werden van de week uitgelegd aan de instructeurs. Daar moesten foto’s van gemaakt worden voor social media.

Mooipraterij

Hoofdtrainer Kees gaat zijn hond voor bij de introductie van de nieuwe toestellen…

Om de beurt kwam een instructeur met één van zijn of haar honden het veld op om kennis te maken met de toestellen. Ik was daar nu aanwezig als medewerker. Dus er werd vrijuit gepraat over hoe de toestellen ingezet konden worden voor trainingsdoeleinden. Ik vond het prachtig om te zien hoe zorgvuldig werd overlegd hoe de toestellen ingezet moesten worden, hoe er op de honden gelet werd dat ze geen stress of spanning zouden ervaren. Alles staat in het teken van positieve ervaringen voor de dieren. En dat is dus geen mooipraterij, want ik was daar als medewerker. Niet als kritische journalist.

En dat was niet mijn enige hoogtepunt. De volgende dag ging ik met wat collega’s van de communicatieafdeling koffie drinken bij de collega’s in de kennel. Aan het eind van de middag zijn er vaak al een aantal honden terug van hun training. Koffie drinken gebeurt dan ook niet in een kantoortje, maar midden op de vloer, tussen de honden. ‘Vinden ze gezellig’, zegt het hoofd van de kennelzorg, terwijl een vrijwilligster rondloopt om de rest van de middag met alle honden te knuffelen en te spelen…

Daar smelt je toch van…?