Helaas ging de speurcursus deze week niet door. De vervolgblog over het speuren volgt later. 

Nooit een saai moment met Lupa. Sinds we haar hebben, zorgt ze met haar uitgesproken karaktertje voor de nodige uitdagingen. De meeste recente? Het jagen.

Ik ben er niet trots op en als eigenaar ben ik natuurlijk verantwoordelijk. Maar eens moet de eerste keer zijn, wil je ontdekken dat jouw hond een flink jachtinstinct heeft. Een tijdje terug kreeg Lupa een konijn te pakken in een losloopgebied; zo’n bos waar tamme konijnen worden gedumpt.

Eén van die arme beesten had de pech Lupa (en drie andere jagende honden) tegen te komen. Lupa kwam de bosjes uit met een veel te zwaar zwart konijn, dat (gelukkig) op slag dood was. Dit was geen wild konijn, dat zag iedereen. Het had dus geen schijn van kans tegen vier jagende honden. Maar mijn hond kwam met het dier in haar bek terug, dus ik voelde behoorlijk opgelaten en schuldig. Arm dier!

Mollen en muizen

Dat was de eerste keer dat Lupa met een prooi aan kwam zetten. Oeps. Sorry. Ik jok. Van jongs af aan heeft ze al een fascinatie voor mollen en muizen. Je maakt haar niet blijer dan een weiland in te gaan waar ze ongegeneerd op mollen en muizen mag jagen. Af en toe is ze succesvol en soms eet ze haar prooi nog op ook!

Ik heb dat altijd toegestaan. Zag er weinig kwaad in. Tot ze dus met dat konijn de bosjes uit kwam lopen en een week later, op een onbekend terrein, opeens een loslopende kip tegen kwam… Dit was haar tweede ‘echte’ slachtoffer! Nu is het genoeg!

Schaamte

Ik maakte mij er vreselijk druk over en schaamde mij voor mijn hond. We konden het weiland niet meer in, want als ze maar een haas rook, ging ze er als een … haas vandoor. En niet meer luisteren hè. Voor geen meter. Ik moest hier dus mee aan de slag. Ik wilde niet nog meer slachtoffers op mijn geweten hebben. En verschillende deskundigen maakten zich zorgen: want wat als het de volgende keer een schaap of kat zou zijn? Ik lag er wakker van…

Elke eigenaar van een hond met jachtinstinct weet dat het één van de lastigste eigenschappen is om onder controle te krijgen. Echter, bij honden die gefokt worden voor de jacht, zit ook meteen een stukje gehoorzaamheid ingebakken. Bij hen wint het commando van de baas het van het instinct. Dat is bij Lupa uitgesloten. Zij luistert pas als ze denkt dat het haar iets (beters) oplevert.

Dus veel meer opties dan haar aan de lijn houden en haar overladen met iets lekkers als ze aandacht op mij legt in plaats van op de loslopende kip, heb ik eigenlijk niet. Dacht ik.

Jachtfluitje

Tot mijn zus het jachtfluitje opperde. Zij gebruikt dat fluitje zelden, maar áls ze hem gebruikt, komen haar honden. Waarom? Omdat ze dan écht iets heel lekkers krijgen, zoals vers vlees. Sinds een week of twee ben ik dus zo’n twee keer in de week op pad met een fluitje en stukjes vers hart (heerlijk, zo’n bloederig zakje vers vlees in je zak…). 

Normaal kijkt Lupa niet op of om als ze met haar neus in een molshoop zit. Maar na een korte introductie in de tuin, komt ze nu aangerend als ik op het fluitje blaas! Want ze weet: dan krijg ik echt iets superlekkers en dat is beter dan die mol die ik toch niet kan vangen. Nu het nog zien te winnen van de haas die voorbij springt en dan hebben we weer een uitdaging overwonnen!