Steriliseren, castreren, ‘laten helpen’. Het komt allemaal op hetzelfde neer, namelijk je hond onvruchtbaar maken doormiddel van een operatie. Die operatie is eigenlijk het ergste niet eens (na een dag huppelde Lupa aardig vrolijk rond). Maar haar beletten aan de hechtingen te knagen…. dát is de uitdaging. Gelukkig wees lieve vriendin L. mij op de ontdekking van de eeuw. Namelijk de opblaasbare hondenkraag!

Van de dierenarts krijgt Lupa na de operatie een mooi passend Medical Pet Shirt aangemeten. En wonder boven wonder, ze accepteert de romper redelijk. Ze probeert hem niet uit te trekken in elk geval. Maarrrr ze probeert wel dóór de stof aan haar hechtingen te knagen. Hmmmm en nu? Nachtenlang naast haar op de bank waken?

Opblaasbare hondenkraag

Gelukkig helpt L. mij herinneren dat er zoiets bestaat als een opblaasbare hondenkraag. Die doet eigenlijk hetzelfde als de aloude lampenkap, alleen deze is veel comfortabeler voor het dier! En dat hebben Lupa en ik de afgelopen dagen zeker ervaren. 

Ze gebruikt de nekband gewoon als kussentje. Ze kan bijna rechtop slapen 😉  Maar ze kan ook gewoon bij haar drinkbak, ze stoot bijna nergens tegenaan, ze kan met de bal spelen, op een botje knagen en deze ook vasthouden met haar poot. We doen hem af als we buiten gaan wandelen en als we thuis komen doen we hem weer om. Het feit dat wij weten dat Lupa hem niet heel vervelend vindt, is dat ze braaf komt aanlopen als we hem om willen doen. En geloof mij: als Lupa echt iets niet wil, wordt het een heus gevecht. Nu dus helemaal niet!

Ze maakt van de nood een deugd: lekker rechtop slapen 😉

Opeens vind ik de tien dagen hechtingen niet zo heel erg meer. Lupa begint weer aardig haar boevige zelf te worden en gelukkig maar. Ik miste onze drakenprinses na weken van ellende met schijnzwangerschap, ontstoken baarmoeder en depressie.

Castreren/steriliseren

En ik hoop ook echt dat ze weer haar oude zelf wordt. Althans, misschien nog een klein beetje rustiger. Ik vond de beslissing om haar te laten castreren lastig. Als je je er namelijk in gaat verdiepen, kom je nogal wat zin en onzin tegen op het internet. En als je dan denkt dat dierenartsen een eenduidig antwoord hebben, heb je het ook mis. De ene arts zegt vóór eerste loopsheid, de ander zegt eerst twee keer loops laten worden. Weer een ander, een gespecialiseerd dierenarts zelfs, zegt dat al die theorieën inmiddels achterhaald zijn en het in sommige gevallen beter is helemaal niet te steriliseren of castreren.

Daarbij lees je heel uiteenlopende verhalen over karakterverandering. Ook eigenaren van teefjes hebben allemaal andere ervaringen. De ene hond is er rustiger van geworden, de ander merk je niets aan en de volgende is feller geworden. Door die laatste mogelijkheid was ik terughoudend om Lupa te laten helpen. Ze kan af en toe al zo snauwerig uit de hoek komen naar andere honden toe en het laatste wat ik wil is dat die eigenschap versterkt wordt.

Omdat Lupa zich in de cyclus van zes maanden, vier maanden ellendig voelde en een ontstoken baarmoeder had, vond ik dat ik geen keuze meer had. Dit wilde ik haar niet langer aandoen. Nu blijft het afwachten wat de castratie (ze hebben gelukkig alleen haar eierstokken verwijderd en niet haar baarmoeder!) met mijn moppie doet.

Maar ik heb goed vertrouwen. Als ik zie hoe ze – nu ze zich niet meer ziek en zwak voelt – weer spelend en uitdagend op andere honden af loopt, denk ik dat alles wel goed komt…