Serieus. Met twee volwassenen en vier honden op elkaar gepakt in een klein blauw c1-tje gaan C. en ik op weg naar het wandelgebied De Volgermeer. Lupa op schoot, Bella, Theun en Floor achterin. En het zijn allemaal geen minipoedels he? Een heidelwachter, labradoodle en een Duitse staander. Maar ze zitten gemoedelijk naast elkaar.

Eenmaal aangekomen gooien we ze lekker het veld in. Ik twijfel of ik Lupa de lange lijn om zal laten. Haar loopsheid is over en ze luistert braaf. Echter, enkele weken geleden is haar jachtinstinct ontwaakt en dat probeer ik toch enigszins onder controle te houden.

Nu gaat dat op de Volgermeer over het algemeen heel goed, maar omdat het zo koud is en ik wil voorkomen dat ik straks een half uur op mijn hond moet wachten omdat ik haar niet pakken krijg, besluit ik de lijn om te laten. En waarom ook niet, want Lupa heeft er geen last van. Ze rent even hard achter de drie anderen aan als zonder.

Jachtinstinct

Een half uurtje later zie ik haar koppie omhoog gaan, neus in de lucht en ze hoort of ziet mij niet meer. Ze ruikt wild. Ik merk dat de lucht van de overkant van het water komt, dus ik laat haar lopen. Ik raak weer in gesprek en al kletsend lopen we een brug over. En whoooooop, weg is Lupa. Rennen, rennen, alsof haar leven er vanaf hangt. De andere drie snuffelen gewoon verder.

Zo’n honderd meter verderop komt ze het riet uitgelopen met een half aangevreten wilde gans in haar bek. Shit! En goddank dat ik de lange lijn eraan heb zitten. Nu kan ik haar pakken en haar dwingen de vogel los te laten. Dat doet ze vrij braaf moet ik zeggen en we kunnen onze weg weer vervolgen. Met Lupa even aan de lijn…

Ondanks dat ik het vervelend vind dat ze het jachtinstinct heeft – ik kan haar op die momenten niet bereiken en ze luistert niet – vind ik het ook wel erg indrukwekkend om te zien dat ze gewoon van ruim honderd meter afstand een dode gans ruikt.

Gedragsdeskundingen zeiden het al. Lupa is een hond die dicht bij de natuur staat. En ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat de karaktereigenschappen van het kwart stukje akita in haar zo zouden overheersen,  maar ik vrees dat ik toch echt aan de bak moet met deze mooie maar uitdagende eigenschap.

Akita inu

Lupa met papa Pico, kruising akita inu/keeshond

Citaat over het jachtinstinct bij de akita inu: “Jachtdrift en jachtinstinct zijn bij veel hondenrassen redelijk controleerbaar. Het instinct blijft, maar een goed opgevoede hond staat als het goed is tóch onder controle van de baas en kan indien nodig worden teruggefloten. Dat geldt voor akitas – uitzonderingen daargelaten – vaak niet. (…)

Dit oude instinct heeft niet alleen gevolgen tijdens de wandelingen. Ook in het dagelijks leven hebben wij hier mee te maken: “dit is een hond die niet blindelings elk commando zal opvolgen. Hij zal ervan overtuigd moeten zijn dat het zinvol is om het commando op te volgen. Ziet hij er het nut niet van in? Tja, dan is de akita inu er ontzettend goed in z’n baasje compleet voor paal te zetten en precies dat te doen wat niet de bedoeling is.”

En dat is mij al heel wat keren overkomen, hahahaha!