NoortMedia-blog: ongewenst hondengedrag doorbreken

Een geschaad vertrouwen laat zich niet zo makkelijk herstellen. Dat weten wij mensen als geen ander. Vergeet jij het als je partner een keertje is vreemd gegaan? Vergeven lukt misschien nog, maar de eerst volgende keer dat hij er met zijn vrienden op uit is, zit jij toch met samengeknepen billen op de bank, of niet dan?

Zo is het met je hond natuurlijk ook en dat is ook wat probleemgedrag vaak in de hand werkt. Een hond die een keer aan de riem is uitgevallen naar een andere hond, maakt dat je als baasje de volgende keer als je die hond (of een andere, voor mijn part) tegenkomt, jij de riem van jouw hond strakker zet. Je bent tenslotte bang dat hij het weer doet. En doordat jij die riem strak trekt, is dat een teken voor  je hond: er gebeurt iets spannends en is direct alert. Hij zal dat associeren met die passerende hond. Zo werk je het uitvalgedrag ongemerkt in de hand.

Hulp bij ongewenst gedrag

Maar het is lekker makkelijk gezegd om de volgende keer compleet ontspannen elkaar te passeren als je hond de vorige keer compleet uit z’n dak is gegaan. Daarom is het helemaal geen gek idee om in dit soort gevallen een beetje hulp in te schakelen. 

Ik kreeg – achteraf – ook hulp bij mijn geschade vertrouwen met Lupa. Zoals beschreven, had ik moeite haar te pakken te krijgen als mevrouw daar geen zin in had. Daardoor was ik altijd op mijn hoede als ik haar los liet lopen. Iets dat zij altijd voelde en haar onstuimige gedrag in de hand werkte.

In september vorig jaar gingen we een weekje naar Schotland. Mijn zus zou met de vader van Lupa in ons huis op komen passen. Dus ik haar 100 x waarschuwen: pas op als je haar los laat lopen, het kan gebeuren dat je haar niet te pakken krijgt. ‘Ja ja’, kreeg ik als antwoord. Mijn zus leek niet erg onder de indruk van mijn waarschuwingen.

Vicieuze cirkel doorbreken

Eenmaal op vakantie liet ik het ook los. ‘Ze lossen het maar op samen’, dacht ik. En dat gebeurde dus ook. Mijn zus heeft haar leven lang met paarden gewerkt en al veel honden gehad. Toen Lupa haar kont bij haar in de krib gooide, was zij allerminst onder de indruk. ‘Dan ga je toch niet mee naar huis’, en ze stapte met haar hond in de auto en reed een stukje weg. Daar schrok Lupa wel van. 

Nog steeds liep ze niet uit zichzelf de auto in, ze is en blijft geen fan van autorijden. Maar de strenge stem van mijn zus had nu wel effect: ‘Lupa, opschieten nu. Erin!’ En schoorvoetend liep ze de auto in. Met deze actie was eigenlijk haar ongewenste gedrag doorbroken. Sindsdien, als ze geen zin had om naar huis  te gaan en ze al om zich heen keek waar ze naar toe zou rennen en mijn zus zette haar strenge stem op, was het afgelopen.

Wantrouwen…

Dus toen ik thuis kwam, vertelde zij dat ze geen centje pijn had gehad met Lupa. Right, dacht ik. Dus we gingen aan de wandel met z’n vieren. En ik was nog steeds argwanend. Maar mijn zus niet. Dus toen de auto in het vizier kwam om naar huis te gaan, kneep ik hem alweer. Terwijl mijn zus gewoon riep: Lupa, kom op. De auto in. NU! En hop, daar ging ze! What tha F…?

Deze wandeling hebben we nog twee keer herhaald, zodat ik ook echt overtuigd was dat het gedrag over was. En weet je wat? Ik heb nooit meer problemen gehad met haar te pakken te krijgen. Echt niet. Natuurlijk komt ze wel eens met een omweg. Of pakt ze een extra snuffel. Maar dat recalcitrante gedrag van echt niet komen? Het is weg. Over. Verleden tijd. Ik vertrouw haar nu blind en zij mij. Ze weet dat ik haar nooit meer op haar donder geef als ze komt, ook al duurt het even.

Ons vertrouwen is hersteld, onze vicieuze cirkel doorbroken. Met een beetje hulp van buiten af…