NoortMedia-blog: Je hond in de puberteit
Tjonge jonge jonge…. wat heb ik een strafpunten verdiend. Het is gewoon een jaar geleden dat ik mijn laatste blog over Lupa schreef. Ik kan hier allerlei smoesjes gaan opsommen, maar het feit is gewoon dat ik er geen tijd voor heb vrijgemaakt. Daar komt nu weer verandering in! Want denk maar niet dat het afgelopen jaar saai was met mijn kleine drakenprinses!
Ik ga even terug in de tijd en pak de draad op in de zomer van 2017. Zoals gezegd, Lupa is dan een paar maanden gecastreerd en ze is in positieve zin veranderd: ze is liever geworden en relaxter in haar omgang met andere honden. Wat echter nog bleef was de uitdaging van het haar te pakken krijgen als zij daar even geen zin in had.
Wederzijds vertrouwen
Eigenlijk is het wel goed dat ik dit nu achteraf schrijf. Omdat ik een jaar verder ben, snap ik nu veel beter wat er toen gebeurde. Lupa en ik zaten in een vicieuze cirkel van beschaamd vertrouwen. Telkens als ik haar een stukje vrijer liet, beschaamde zij mijn vertrouwen door zich weer niet te laten pakken. Op mijn beurt beschadigde ik haar vertrouwen door niet ontspannen met haar te wandelen en haar wantrouwend in de gaten te houden. Honden voelen die zaken nu eenmaal, hoe vervelend dat soms ook is!
En dat niet pakken krijgen ging ver hè… Ik heb gewoon ten einde raad bij baasjes van hondenvriendjes aangebeld met de vraag of zij hun deur asjeblieft wilden open zetten, omdat ik wist dat Lupa daar dan naar binnen zou lopen. Dan had ik haar eindelijk te pakken! Idioot toch, dat je niet eens je eigen hond te pakken kan krijgen?
Positief opvoeden?
En ik heb nog een megafout begaan. Op een avond toen ze weer de kolder in haar bol had en ik alweer een half uur achter mevrouw aan aan het rennen was, zette ik uiteindelijk de poort maar open. Na lang wachten, liep ze voorzichtig naar binnen. Ik snel de voordeur uit, poort dicht. Hebbes! En toen heb ik haar nog op haar donder gegeven. Haar wangetjes vastgepakt en tegen haar geschreeuwd. ‘LUISTEREN! KOMEN ALS IK DAT ZEG!’ Ik was zo boos en ten einde raad dat ik me liet gaan. Dat ik dat later zou moeten bezuren, ontdekte ik die week erna.
Ik had haar vertrouwen nog veel meer beschadigd natuurlijk. Was ze netjes binnen, kreeg ze nog haar donder ook! De eerst volgende keer dat ze naar buiten sneakte toen de poort even op een onbewaakt moment open stond, had ik natuurlijk de poppen aan het dansen. Want denk maar niet dat mevrouw zo gek was om nog een keer uit zichzelf terug naar binnen te gaan. Want dan zou ze vast weer op haar kop krijgen! Met geen biefstuk was ze naar binnen te lokken. En neem het haar eens kwalijk…
Uiteindelijk vond ik elke keer wel weer een afleidingsmanoeuvre om haar toch net even te slim af te zijn, maar elkaar vertrouwen? Nope, lang niet altijd. En toch is het goed gekomen. Hoe? Dat vertel ik in mijn volgende blog (die echt niet zo lang op zich zal laten wachten, beloofd!)
