Ik snapte dat nooit van mensen met een huisdier. Waarom die van hun nu juist de leukste was. Een kat is een kat en een hond is een hond, dacht ik altijd. 

Mijn lieve Muts

Daar kwam al verandering in toen ik mijn eerste eigen kat uit het asiel haalde. Alleen bij het kiezen merkte ik al dat een kat niet zo maar een kat was. Het duurde namelijk even voor ik een ‘klik’ voelde. Ik was al bij drie asiels geweest, maar ‘mijn’ kat zat er nog niet tussen.

Tot ik in Dierenasiel Oostzaan kwam. Het was 3 december 2008. Ik liep de kattenruimte in, keek wat rond en opeens keek ik in een paar ogen en BAM! Daar zat ze. Een schilpad-poes. Carni heette ze. Vleeseter. Wat een stomme naam! Het hokje ging open en ik gaf haar een kroel die meer dan beantwoord werd. En ondanks dat ik een rode kattenmens ben, zei ik tegen de beheerster: ‘ok, dit wordt haar. Pak maar in en kom maar mee’.

De beheerster deed haar in een reismandje, dus ik had haar eigenlijk nog niet eens goed bekeken. Maar uiterlijk speelt dus geen rol, niet bij mij in elk geval. Toen ik de mand oppakte merkte ik wel dat ze wat zwaar was…

Lachen

Eenmaal thuis kroop ze eruit en klapte ik dubbel van de lach. ‘Wat heb ik nu in huis gehaald’ dacht ik! Een veel te dikke poes op veel te korte pootjes. Eigenlijk was ze heel lelijk! Maar wat moest ik om haar lachen en wat was ik blij met haar. Wel wist ik direct hoe haar nieuwe naam zou zijn. Muts. Want een dikkere theemuts dan dit, zou ik nooit meer tegenkomen. 

Al met al heeft ze maar twee jaar bij mij mogen zijn. Ze kreeg een longaandoening die ze helaas niet kon overwinnen.

Waardering

Mijn eigen liefste drakenprinses

Hetzelfde merk ik nu met Lupa. Lupa is natuurlijk op een andere manier in ons leven gekomen. Lupa was een pup en eigenlijk kun je dan nog weinig zeggen over het karakter. Lupa was een blind date zeg maar. Trouwe lezers van mijn blog weten dat ik het niet altijd makkelijk heb met onze drakenprinses. 

En toch leer ik haar meer en meer te waarderen. Zeker nu ik bij KNGF Geleidehonden werk. Elke dag hebben we daar honden op kantoor, al dan niet van het personeel of uit de kennel. En wat zijn het een prachtige, rustige welopgevoede dieren. In tegenstelling tot dat ongeleide projectiel van mij soms.

En toch, elke keer als ik thuiskom van een kantoordag, maakt niets mij blijer dan het enthousiasme van mijn eigen boevenkop. Ik wil dan maar één ding en dat is tijd met haar doorbrengen, er op uit en met haar spelen. Is dat nou die speciale band die je krijgt met je eigen huisdier? Dan ben ik heel blij dat ik dat nu al een aantal keer heb mogen ervaren….

Mijn andere twee lieffies: Sam en Bell. Sam is helaas niet meer onder ons, maar Bell gelukkig wel!