NoortMedia-blog: Als geslagen hond de auto in
“Haar vaak meenemen, dan went het vanzelf”. Zo’n beetje iedereen gaf mij dat advies toen ik al snel ontdekte dat onze hond geen fan was van de auto. En dat is een dingetje, aangezien we een camperbus in de maak hebben.
Maar hoe vaak we Lupa ook de auto in zouden hijsen, ze bleef rillen als een rietje, kwijlen, gapen van de stress en soms ook overgeven. Arm schaap. Ik besloot helemaal van scratch te gaan beginnen met een autotraining.
Autotraining
Dat betekende echt halsbrekende toeren hè. Auto midden in een te zompig weiland (om Lupa los om de auto heen te kunnen laten spelen), waardoor we niet meer weg kwamen; eigenaar van vriendje Bono vragen of ze zo en zo laat daar en daar wilde gaan staan (zodat het autoritje een fijne bestemming had).
Maar ik ben nog verder gegaan. Ze moest de auto gaan zien als fijne plek. Hoe doe je dat bij een hond? Ik kreeg de tip haar eten te geven ín de auto. Dus daar ging ik in de stomende regen: hond aan de riem, autosleutels en voerbak in de andere hand. Lupa staat aarzelend voor de auto en kijkt me aan of ik gek geworden ben. ‘Daar eten? Ben je goed?’, lijkt ze te denken.
Ondertussen zijn we allebei nat, maar we zitten samen op de achterbank van de auto. ‘Toe maar, eet maar’, zeg ik tegen haar. Laat Lupa nou kwart Akita zijn en laat dat ras nu net even totaal niets om eten geven!! Ze haalt nog net niet haar neus op en kijkt verlangend naar buiten. ‘Zullen we weer gaan, asjebliiiieeeeft??’
Zit je dan in de eigen auto, voor de deur, met je bak brokken op schoot. Buren moeten gedacht hebben dat het niet helemaal goed met me ging… Ik gaf Lupa gelijk en we zijn uitgestapt. Mooi dat ze thuis wel in de bak dook, natuurlijk!
Als ze er eenmaal is, vindt ze het heerlijk
Inmiddels zijn we een aantal maanden verder en helaas is haar aversie tegen auto’s nog onverminderd groot. Af en toe trilt ze weer en heel soms spuugt ze ook nog. Als we ergens hebben gewandeld, moet ik haar tijdig aanlijnen, want als ze dat vierwielige monster in het vizier krijgt, krijg ik haar nooit meer te pakken. Ik vind het oprecht jammer dat ze het er zo moeilijk mee heeft. Het maakt toch dat je iets minder snel denkt: kom, we gaan lekker naar het strand.
Af en toe train ik weer met haar terug, door haar alleen maar even door de auto heen te laten lopen voor lekkere hapjes. Daarmee bereik ik dat de angst en aversie in elk geval niet groter worden. Hopelijk vindt ze onze grote bus straks minder vervelend….
