NoortMedia-blog: Nee. Nee. Ik zei toch Nee!

Dat is even wennen, zo zonder je zusjes en broertjes. Lupa is de eerste dagen best onder de indruk en gedraagt zich eigenlijk heel keurig. Buiten één of twee ongeluksplasjes, is ze direct zindelijk en sloopt ze vooralsnog niets. Zelfs de nachten gaan goed en de bench is al weer van de slaapkamer naar beneden verhuisd. 

Dat is makkelijk, een pup!

Maar we juichen te vroeg. Eenmaal gewend, blijkt dat die broertjes en zusjes een heel belangrijke functie hebben: namelijk als kliermaatjes. Aangezien die er nu niet meer zijn, zijn wij dus de klos. Ze heeft binnen een mum van tijd door dat als ze iets pakt wat niet mag, zeg een schoen, een jas die op de stoel hangt of een tas die op de grond staat, ze direct aandacht krijgt. Weliswaar in de vorm van een ‘Nee’, maar dat doet er niet toe. De ‘Nee’ heeft namelijk geen nare consequentie, behalve dat ze in moet leveren waar ze op dat moment mee speelt. Maar er ligt nog genoeg ander materiaal en dus hobbelt ze vrolijk verder naar de volgende schoen.

We zijn blij dat we snel starten met de puppycursus, want we kunnen wel wat tips en trucs gebruiken. Moet je nu wel of niet al heel streng zijn tegen zo’n kleintje en hoe voorkom je dat ze constant iets pakt wat niet mag? Want we ontdekken al snel dat als Lupa wakker is, wij dus met haar bezig zijn. We kunnen haar geen seconde uit het oog verliezen. Had ik al gezegd dat puppy’s net kleine kinderen zijn?

‘Nee’ in het kwadraat

We krijgen een goede tip om het woord ‘Nee’ ook echt een lading mee te geven…

…Je neemt een koekje in de hand en houdt deze voor de neus van de pup. Lupa wil natuurlijk meteen happen. Op dat moment moeten we de hand dichtdoen en zeggen: Nee! Dan de hand weer open en als ze weer wil happen opnieuw hand dicht en ‘Nee!’ zeggen. Net zo lang tot ze niet meer hapt als de hand open is. En warempel; binnen een keer of vijf, zes heeft ze het door en wacht ze netjes.

Nu thuis in praktijk brengen. Lupa pakt de toiletrol uit de wc. ‘Nee!’ zeggen we en na een paar keer laat ze los. Even later heeft ze een sok te pakken. Weer zeggen we ‘Nee’, maar dit keer luistert ze niet. Ik kijk welke sok ze heeft en het is een oude. Ach laat maar, denk ik op dat moment. En met die gedachte, spoel ik onze poging consequent op te voeden weer door het toilet…