Huilend stond ik in het Purmerbos. Moedeloos, paniekerig en hopeloos. Zo voelde ik mij.

Het Purmerbos was tot nu toe ongeveer één van de weinige plekken waar ik Lupa onbeperkt los kon laten lopen. Op een of andere manier werd haar jachtinstinct daar niet wakker gemaakt. Natuurlijk rook ze wel eens een molletje, maar ze liep uiteindelijk altijd achter mij aan.

Tot van de week. Ik was met vriendin S. en haar jack russeltje weer lekker aan de wandel. We waren nog geen tien minuten onderweg of Lupa vond een muizennest onder de wortels van een boom. Ik zag direct aan haar dat het foute boel was. Haar blik veranderde, ze werd loeischerp en -snel en had nog maar één doel voor ogen: muis vangen!

Ik had mijn jachtfluitje bij me, stukjes kaas. Maar fluiten tot je een ons weegt, mevrouw keek niet op of om. Omdat ze haar penning niet om had en ik het Purmerbos net iets te groot vind om maar weg te lopen, zei ik tegen S. dat zij maar door moest gaan en dat ik wel zou proberen Lupa te pakken.

Trucs

Alle trucs haalde ik van stal. Op mijn hurken zitten en doen alsof ík het muisje had gevonden en zij die maar snel moest komen halen. Not a change. Weglopen en ‘doei’ roepen. Ze zwaait mij nog net niet uit. Proberen haar in een hoek te drijven. Is ze veel te slim voor. Stukjes kaas neerleggen en zeggen ‘zoek’  in de hoop dat ze uit haar jachtinstinct snapt. Met NIETS kon ik haar of haar aandacht vangen. (lees verder onder de video)

Lupa d’r neus maakt soms overuren. Ze ruikt de muizen, hazen en molletjes van verre…

Tranen

Langzaam voelde ik de tranen over mijn wangen lopen. Ik was echt even bang dat ik haar hier nooit meer vandaan zou krijgen en ik daar ’s nachts nog zou staan. Ik wist even echt niet meer hoe ik haar nog te pakken moest krijgen. Ondertussen kwam vriendin S. terug en zag mij huilen. We stonden er allebei moedeloos bij en haar Jack keek ons meelevend maar onbegrijpend aan. Hij snapte er niets van.

Ik had nog één laatste troef in handen. Ze had de muis inmiddels te pakken, maar liet hem weer ontsnappen, waardoor ze al minutenlang aan het zoeken was en ze leek het enigszins op te geven. Haar blik werd althans iets minder fel en scherp, dus ik riep: ‘Is daar een Bono?’ ‘Kijk Lupa, Bono!’ Bono is haar beste border colli-maatje en als ik zijn naam roep, lijkt ze altijd even wakker te worden. Ze keek ook dit keer op en zocht naar Bono (die er natuurlijk helemaal niet was…) Ik riep tegen S.: ‘Kom op, lopen en weg hier!’ Ondertussen bleef ik Lupa roepen en ‘zochten’ we samen naar Bono. Wonder boven wonder snapte ze uit haar jachtmodus en liep ze mee!

Pakken kon ik haar nog niet; daar stond ze nog te strak voor. Maar ik begon haar af te leiden met trainingsopdrachten als zoek, voet en zit. Opeens verzachtte haar blik, had ze de aandacht voor mij en was vervolgens ze zonder enige moeite te pakken.

Jachtmodus

Ik vind het wonderlijk en frustrerend tegelijk. Bizar wat een jachtmodus met een hondenbrein doet en hoe je je hond ziet veranderen.

Ik kon wel weer huilen van blijheid dat ik haar te pakken had, maar ben ook weer echt verdrietig over het feit dat er weer een gebied op het niet-los-kunnen-lopen-lijstje kan worden toegevoegd. Jachtinstinct. Prachtig bij wilde dieren, maar liever niet bij mijn hond…