Dat honden gevoelige dieren zijn, wist ik heus wel. Maar ik vond die praatjes over dat honden een ‘spiegel’ zijn van jouw gevoel en zij al weten wat je wilt gaan doen vóór je het zelf bedacht hebt, een beetje zweverig. Hoe zeer kom ik daar van terug, nu Lupa een jaar bij ons is.

In één van mijn eerste blogs schreef ik dat ik perse een teefje wilde, mede omdat ik nogal bang ben van honden die agressief doen naar elkaar. Dat mijn onzekerheid op dat gebied het gedrag juist in de hand zou werken, zou ik achter komen naar mate Lupa volwassener aan het worden was.

Er vonden wat heel normale hondentaal-incidentjes plaats: snauwen om een balletje, knauwen om een botje, het verdedigen van haar mand bij bezoek van een andere hond. Maar ik maakte er een enorm ding van en reageerde totaal overtrokken als Lupa de andere hond liet weten dat het haar bal, mand of botje was.

Onzekerheid

Door mijn spastische gedrag werd zij alleen maar gestimuleerd: ze voelde mijn onzekerheid en dat resulteerde in dat zij leiding nam in plaats van dat ik bepaalde. Het werd op een gegeven moment zo erg dat ik geen andere honden meer aan kon halen, geen snoepjes meer mee kon nemen tijdens de wandeling, want als er een andere hond ook maar richting mijn zak neigde, hing Lupa bij wijze van spreken in zijn neus. Het ging van kwaad tot erger: ik vertrouwde mijn eigen hond niet…

Dit was eerder niet mogelijk: dat ik een andere hond een brokje zou geven.

Leiding nemen

Ik ging in therapie. Want het was niet Lupa die training nodig had, zij sprak gewoon netjes hondentaal. Ik had training nodig om die taal beter te begrijpen én ik moest leren de leiding van haar over te nemen. Want nu bepaalde zij.

Ik leerde dat Lupa een heel autonome (zelfstandige) hond is, die weinig bemoeienis duldt. Des te meer reden dat ik consequent moest blijven en duidelijke grenzen moest stellen. Ik kon dat al bereiken met een paar simpele handelingen: als eerste door de deur gaan, haar naast mij laten lopen en niet voor mij, niet op de bank laten, haar laten wachten tot ze naar haar eten mag en, heel belangrijk, minder affectie tonen.

Hondengedragskundige Ulrike Meder (Dogrelate), de enige met twee behaalde certificaten van de Cesar Millan Academie in The States, legde het mij uit: “Lupa is een hond die baat heeft bij duidelijke grenzen en veel minder bij een ‘goedzo’ en een aai over haar bol. Zij heeft het nodig dat jij voor haar bepaalt, de leiding neemt. Daar voelt zij zich veilig bij en dat dwingt respect bij haar af.”

Vertrouwen

Hoewel het best lastig was om (liefdevol) streng te zijn tegen Lupa in plaats van haar te overladen met knuffels en ‘ach, toe maars’, ontdekte ik wel heel snel het verschil. Ze begon beter te luisteren, haar respect voor mij groeide! En daarmee mijn vertrouwen in haar.

En weet je wat nu het mooiste is? Ze snauwt, knauwt of grauwt vrijwel nooit meer naar andere honden. Zelfs pups, die ze eigenlijk heel irritant vindt, kan ik nu gewoon aanhalen, zonder dat zij denkt te moeten ingrijpen.

Wat is dat een onbeschrijfelijk heerlijk gevoel; als je merkt dat jouw aanpassing ook daadwerkelijk effect heeft op je hond. Mijn gegroeide zekerheid is nu terug te zien in Lupa: mijn spiegel….